Hoe kunnen we deze zelfacceptatie bereiken? Hieronder manier 4.
Ook een methode is om alles te zien als een avontuur. Als je natregent, zal je levensluststem focussen op wat hij voelt op hoe de regent eruitziet of klinkt. Afbraakstem zal hier echter anders op reageren. Die vergelijkt met al die mensen die ooit gezegd hebben dat regent vervelend en koud is. Dat regen zo snel mogelijk voorbij moet zijn en dat je je slechter zou moeten voelen als het regent. Op het moment dat ik dit schrijf zit ik in de trein en roept er een kind: “Stomme regen.” Kind, even serieus?! Je zit in de fucking trein. Je zit droog. Je voelt de regen niet. Ga luisteren hoe de regen op het raam tikt. Ga genieten van de regenboog die in de verte verschijnt, de vogels die voorbij vliegen in een V-vorm of bedenk dat je “nu lekker geen last hebt van de regen die je normaal zo vervelend vindt”. Misschien vraag ik nu een beetje veel van het arme kind, maar snap je wat ik bedoel? Als een kind wat in de trein zit al gaat oordelen over regen die hij niet eens voelt… Waar gaan we dan naartoe? Moet hij mij dan ook maar niet aardig vinden, omdat ik een beetje lijk op die oom van hem waar hij boos op is, omdat hij ooit zijn lievelingsijsje niet mocht eten? Terwijl hij 5 minuten daarvoor net een zakje chips gekregen had?
Laat anderen even met rust door niet meer te oordelen. Laat die arme onschuldige regen met rust. Laat bovenal, jezelf even met rust. Die gedachten kosten je namelijk allemaal onnodige energie. Energie die je veel nuttiger kunt gebruiken.
En dan ook nog. Moeten we regen niet waarderen zelfs als we het koud en nat vinden en dat als een vervelend gevoel ervaren. Ik denk namelijk dat we minder leuke ervaringen nodig hebben om de leuke ervaring te kunnen waarderen.
[related_posts_by_tax]
